Zwitserland is een land vol authentieke gebruiken en tradities, die op veel plekken in ere worden gehouden. Jodelen, vendelzwaaien, Alpenhoornblazen, worstelen: deze en nog veel meer typisch Zwitserse tradities maken sinds jaar en dag deel uit van het leven van de Zwitsers. In Zwitserland staat dit bonte palet van tradities het hele jaar door centraal. Naast de nationale tradities vind je ook nog een hoop tradities die regio- of plaatsgebonden zijn.

Het ontstaan van al die tradities is nauw verweven met het Zwitserse landschap en er zijn vier verschillende taal- en cultuurgebieden. Dat zorgt voor een grote verscheidenheid. Op het gebied van muziek, sport, ambacht en kunstnijverheid, gastronomie, cultuur en architectuur. Wie door Zwitserland reist wordt automatisch ondergedompeld in een wereld van echte tradities tegen de adembenemende achtergrond van de Alpen. In het kleine Zwitserland worden vier landstalen gesproken en daar komen nog allerlei dialecten bij. Ook verschilt van oudsher de cultuur in de bergen van de cultuur in het Middengebied, het leven in een bergdal verloopt anders dan in een grote stad. Zo staan er tegenover allerlei regionale tradities maar weinig nationale oude gebruiken. In de loop van de tijd en met de toename van het toerisme zijn enkele lokale gebruiken echter supraregionaal bekend geraakt. Te horen zijn in de regel het «Schwyzerörgeli» (handharmonica) evenals violen, basviolen, klarinetten en in bepaalde regio's het hakkebord of de Trümpi (mondharp). De volksmuziek van de alpenstreek heeft zich ontwikkeld door ongeschreven overlevering van kunde en composities – generaties, decennia, eeuwenlang. De oudste overleverde reeks koeien stamt uit Appenzell en werd in het jaar 1545 genoteerd. Als typisch Zwitsers gelden de alpenhoorn, oorspronkelijk een muziek- en signaalinstrument van de herders, evenals de vele jodelkoren, die zich sinds de 19e eeuw gevormd hebben. Over het algemeen is Zwitserland gevormd door een breed arsenaal amateurmuziek; in praktisch elk dorp is er minstens een koor of blaaskapel. Op de alpenweide

De alpenlandbouw in Zwitserland kent een lange geschiedenis. Tegenwoordig gaat men ervan uit, dat 4000 v. Chr. de weiden boven de boomgrens al gebruiktwerden.

De vervaardiging van kaas in de zomer diende ertoe, de melk voor de mensen houdbaar te maken en voorraden voor de lange wintermaanden aan te leggen. In het kader van de alpenlandbouw ontstonden daardoor ook verschillende gebruiken, zoals bijvoorbeeld de feestelijke trek naar en terugkomst van de alpenweiden, het alpenherdersgebed (Betruf), de Älplerchilbi of de Chästteilet – tradities, die tot op heden zorgvuldig onderhouden worden. Vanaf een afstand ziet het leven van de alpenbewoners er romantisch uit: gelui van koebellen, een grasspriet in je mondhoek, veel natuur, zonsondergangen boven de bergtoppen en kaarslicht aan een houten tafel. Maar daarnaast betekent deze baan zwaar lichamelijk werk en een leven in eenzaamheid – wat in de moderne tijd vooral ook stadsmensen uit binnen- en buitenland aantrekt.